Wederom een pleidooi van de stadsdichter

Hebben wij kunstenaars, schrijvers, muzikanten het verkeerde beroep gekozen, hadden we niet beter ambtenaar, of nog beter, wethouder kunnen worden.
Dan hadden we wellicht op uw plek gezeten en in een stadskantoor waar je U tegen zegt. Maandelijks een veilig inkomen en pensioen in het vooruitzicht. Je zou zeggen: eigen schuld, dikke bult. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en wat moet een vrije geest in een stadskantoor. En wat is een stad zonder kunst, muziek, theater, literatuur, poëzie. De bezuinigen hebben er behoorlijk ingehakt. Alles van waarde is weerloos, schreef Lucebert in een van zijn gedichten. Kunst, cultuur en cultureel erfgoed dienen te worden beschermd. Ze geven de stad kleur en tillen haar naar een hoger niveau. Zie de culturele pijlers van onze stad: Schouwburg, Bibliotheek, Metropool. Wat zou Hengelo zijn zonder. Maar wat zouden deze pijlers zijn zonder kunstenaars, muzikanten, schrijvers, theatermakers. Het een kan niet zonder het ander. En op welke pijlers kan überhaupt een kunstenaar nog steunen, nu alle initiatieven worden wegbezuinigd. Ook de stadsdichter.
Een stadsdichter verwoordt en verbeeldt de stad. Vertegenwoordigt haar waar nodig. Brengt poëzie dichterbij de mensen. In Hengelo is een financiële vergoeding voor het werk van de stadsdichter wegbezuinigd. Iets terugdraaien in de ambtenarij is ijzer met handen breken, maar ik breek hier een lans voor een professionele relatie tussen gemeente en stadsdichter: honorering van opdrachten, loon naar werk. Eenvoudig en vanzelfsprekend. Dit was het voor vandaag.