Mag ik nu ook iets zeggen als plein, mij
is niets gevraagd, steen en been wordt er
geklaagd, saai, grijs, niets te beleven.
Beren besteld, rare snuiters,
groots spektakel
mensen roepen ach en wee. Ik zie
blije kinderen met reuzenknuffels
Ja, ’t is waar, als ik wil floreren moet er
iets gebeuren, heb er de pest over in
dat men mij negeert op weg naar
het café om de hoek, van ’t laatste fust
krijg ik niets mee,
maar het snode plan van
tekentafelheren maakt me bang.
Het Hijschgebouw moet herrijzen, terwijl
dit trotse erfgoed werd onlangs nog gesloopt.
waarom deze schijnvertoning,
staat hier belang
wel boven de partijen?
’t Is maar een kamer,
sust de architect maar
goedgebekte Hengeloërs
houdt men niet voor ’t lapje,
en ik krijg het Spaans benauwd dat ik word
volgestouwd
met staal en steen, ik wil groen.
een park met paviljoen voor muziek,
hooggeacht publiek, komt dat zien
konijnen uit hoge hoeden tussen
bomen en planten met vreemde namen,
terrassen waar men z’n laatste
geld verbrast
een groen plein
pretplein
vet plein
we gaan nog niet naar huis plein…
een houd er de moed maar in plein…
Hettie Franken
Stadsdichter Hengelo
2019 – 2021
