Dat is waar iedereen naar snakt:
even niets te hoeven doen,
even niks te moeten,
even ont-hoeven,
ont-moeten.
Slechts met Rilke roepen:
“…de moed moet zich een keer uitstrekken…
…tot in de toppen van je vingers:
als na het bad…
…voor een keer de lokken los dragen
en de wijde open kragen…’’
Dat dit kieteltuintje op deze wijze
tot bloei zou komen,
met andere geuren,
met ander gekwetter,
met een andere begroeting
bij de ontmoeting.
Fred van de Ven
Stadsdichter Hengelo
2008 – 2010