IN HET VOORBIJGAAN

Wie het spoor verkiest, het dwingend ritme
van vooruitgang, droomt al snel weg bij het

uitzicht, het gedurig zo voorbij glijdend land,
en dringt ergens de tijding tot hem door: ‘Nu

Station Hengelo’, dan heeft hij geen oog nog
voor het perron, eiland in een kathedraal vol

duister licht, hemels overhuifd. Ach, wie niet
opkijkt in dit tochtgat, waar onder dak groots

glas en staal, verheven boven dagelijks leven,
is hier verkeerd, want zonder neus in de wind.

J. Heymans
Stadsdichter Hengelo
2012 -2014

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.