IN HET VOORBIJGAAN Wie het spoor verkiest, het dwingend ritme van vooruitgang, droomt al snel weg bij het uitzicht, het gedurig zo voorbij glijdend land, en dringt ergens de tijding tot hem door: ‘Nu Station Hengelo’, dan heeft hij geen oog nog voor het perron, eiland in een kathedraal vol duister licht, hemels overhuifd. Ach, wie niet opkijkt in dit tochtgat, waar onder dak groots glas en staal, verheven boven dagelijks leven, is hier verkeerd, want zonder neus in de wind. John Heymans Stadsdichter 2012 -2014