Wie het spoor verkiest, het dwingend ritme
van vooruitgang, droomt al snel weg bij het
uitzicht van gedurig en voorbij glijdend land
en schrikt hij wakker van de tijding ‘Station
Hengelo’, dan rest er doorgaans weinig oog
voor het perron, eiland in een kathedraal van
duister licht, hemels overhuifd. Van daar dat hij
afdaalt naar de open lucht, kijkt niet om, maar
vooruit, over het plein heen, waar bestemming
uitgestippeld ligt,- onzichtbare sporen, stappen.
John Heymans
Stadsdichter 2012- 2014
Stadsdichter 2012- 2014