Onderstaand gedicht heb ik geschreven in opdracht voor de tentoonstelling Kunst Natuurlijk! 2 die vrijdag 12-5-17 is geopend door burgemeester Sander Schelberg. Het gedicht ontstond als volgt: nadat de kunstwerken waren geplaatst, ben ik op een middag rond gaan wandelen (alleen). Onderweg schreef ik gevoelens op die tijdens het schouwen naar boven kwamen. Zo kreeg het gedicht gestalte.

continu in beweging

laten we wachten tot het donker wordt
op roestvrije benen
een rondedans uitvoeren
stapstenen tellen
witte sporen nalaten
bij een natuurgraf
het nest laten waken
het marmer van de religie
laten spiegelen tussen boomschors
de waslijn met rode mieren bezetten
schuilen onder een houten staketsel
de gezonde schroeven
niet laten roesten
de hangmat blauw kleuren
het gouden ei bezetten

Marijke Agterbosch